Al een tijd lang denk ik na. Wat ik kan doen voor vluchtelingen. Toen ik dit voorjaar een moestuin kreeg toegewezen op het volkstuinencomplex midden in het Leeuwarder bos viel het kwartje. Samen op de tuin bezig. Zo heb ik hulp, want het is een behoorlijke klus en zo kan ik doen wat ik het liefste doe. Mensen een fijne tijd bieden en mensen en organisaties verbinden. Zo hebben de bewoners van de noodopvang even afleiding. Even tussen de vier muren vandaan. Even uit de drukte van de 700+ mensen die daar wonen. Even het hoofd leeg met de handen in de aarde. En na een paar uurtjes tuinwerk, met een warme kop thee, tevreden terug kijken op het resultaat van de dag.
Lekker buiten zijn en van de oogst ter plekke iets lekkers maken om te delen.
COA en WeWillenWatDoen zeiden ja! Vluchtelingen zeiden ja! Het volkstuinencomplex zei ja! Vrijwilligers melden zich aan en ook de NHL Hogeschool is enthousiast. Hoe leuk zou het zijn als studenten samen met vluchtelingen een tuinhuisje bouwen op de tuin of een kas.
Na de eerste keer op de tuin konden we meteen leren. Yousef die mee was was er op zijn enige paar schoenen. Die onder de modder kwamen. Hij vond het niet erg. Was blij zo bezig te kunnen zijn.
Met gebaren en een paar universele woorden wist Yousef een herinnering met me te delen. Als kind hielp hij in een sinaasappelgaard waar hij het onkruid wiedde terwijl hij hurkend de okeroranje aarde schoffelde.
Wat is de waarde van een fijne herinnering in een tijd van onzekerheid.