Op een zonnige dag in 2011 zeiden mijn kinderen dat ze niet meer iedere keer met me mee wilden naar het bos. Niet zo gek, met leeftijden van 14 , 15, 17 en 18, hadden ze het nog lang volgehouden. Wandelen met een moeder die steeds van de paden af wilde was best lang leuk geweest, maar ieder kind komt op een leeftijd dat hij liever dingen doet zonder zijn moeder. Alle begrip.
Maar ik had nu een probleem. Ik wandel heel graag in het bos, maar niet alleen. Dus zei ik monter tegen mijn lief dat we een hond gingen aanschaffen. Het leek mij de ideale oplossing. Ik kon nog vaker naar buiten en hoefde nooit bang te zijn in het bos. Maar lief keek daar toch net wat anders tegen aan.
Terechte vragen
Of ik dan op zondagochtend voortaan niet meer uit ging slapen? En hoe het zat met het uitlaten van de hond als het buiten regende? En of ik stilstond bij de dagen dat ik helemaal geen zin had om mijn huispak uit te trekken en alleen op de bank wilde hangen? En wie op dat soort momenten dan die hond uit zou moeten laten? Het ene steekhoudende argument na het ander kwam aan de orde. En hij had gelijk, dat geef ik toe. Maar toch. Ik wou die hond. En er moest toch een manier te vinden zijn..
De buurtmail verbond
Als adviseur digitale communicatie werkte ik in het hele land, en ontgingen me wel eens dingen uit de buurt. Daarom checkte ik iedere week de buurtmail van de wijkwebsite bij mij in de buurt. Zo bleef ik toch op de hoogte. En net nu viel mijn oog op die ene hulpvraag: "Wie wil er af en toe eens voor onze hond zorgen?" Mijn hart sloeg even over, dit was natuurlijk de oplossing! Ik was nog even aan het dubben hoe ik zou reageren, maar er bleek een voorgedefinieerde mail te zijn die ik zo kon versturen. Diezelfde dag kreeg ik reactie van Esther:
"Hallo Hanneke,
Leuk om een reactie te lezen. Ondanks het feit dat onze hond Fender een heel gezellig gezelschap is ,kan hij niet altijd en/of overal mee naar toe... Wij zouden dus graag eens willen kennismaken met je en kijken of we elkaar van dienst kunnen zijn.
Zullen we wat afspreken?"
Twee dagen later zat ik bij Esther op de koffie. Tot mijn verbazing en ook een beetje tot mijn schaamte, bleek ze bij mij in de straat te wonen, op nog geen 50 meter van mijn huis vandaan. Ik had haar nog nooit gezien. Maar gelukkig, het klikte.
Hoe mijn zoektocht naar een hond leidde tot mijn huidige werk
Er klikte nog meer. Maar dan in mijn hoofd. Al jaren was ik bezig om bedrijven, organisaties en gemeentes uitleg te geven over social media en het bouwen van communities. Maar nooit eerder was ik zo direct geconfronteerd met hoe fantastisch de koppeling tussen online en offline kon zijn. "Als we digitale middelen kunnen gebruiken om mensen die bij elkaar in de buurt wonen te verbinden, wat is er dan allemaal wel niet mogelijk?", bedacht ik me.
Ik kende Eric Hendriks, de drijvende kracht achter de wijkwebsite in mijn buurt. Toen ik hem belde en vroeg of ik hem kon komen helpen, zag hij zoveel mogelijkheden, dat ik maar meteen ben begonnen. Eerst als vrijwilliger, maar gaandeweg steeds professioneler. En uiteindelijk heb ik hier mijn werk van gemaakt. Voor mijnbuurtje help ik nu mensen in het hele land met online buurtcommunicatie om elkaar te vinden en te verbinden.
Met mijn leenhond op stap
En Fender, die komt nog steeds bij ons. Volgend weekend is hij weer hier. Hij heeft hier zijn eigen kussen en zijn eigen voederbak. Voor mij voelt het als, wel de lusten niet de lasten. Voor Esther geeft het een fijn gevoel dat haar hond ergens is waar echt van hem gehouden wordt. Nooit gedacht dat mijn zoektocht naar een hond, zou leiden naar een hele nieuwe carrière.